სიკეთის მართკუთხედი

მიუხედავად იმისა, რომ უახლოესი რამდენიმე კვირის განმავლობაში საერთოდ არ ვაპირებდი ბლოგზე შემოსვლას  და რამის დაწერას, რაღაცა ეშმაკის მანქანებით მაინც ავკრიფე ჩემი ბლოგის მისამართი და აღმოვაჩინე, რომ დათაგული ვიყავი ამ ჩანაწერში ლეონარდ შელბის მიერ, ვინც, თავის მხრივ, დოდკამ აი, ამ ჩანაწერში დათაგა. შეატყობდით, ალბათ, რაოდენ უნიჭო სათაური ავირჩიე… ვერაფერი სხვა ვერ მოვიფიქრე და რა მექნა აბა?!

ჰოდა, ქალამბია პიქჩერზ ი ნასკი ენტერტაინმენტ პრედსტავლიაიუტ 5 ბრძნულ ფიქრზ ჩემი ბავშვობიდან:

1. ჩემი ღრმა რწმენით კომოდში, ზალაში დიდი ტახტის ქვეშ და მე-5 სართულზე სადარბაზოში ცხოვრობდნენ ორი რაღაც შავი მოზრდილი ზომის ამებას მსგავსი ცხოველის ფორმის არსებანი, რომლებსაც მე ბუშტანს ვუწოდებდი და რომლებიც ერთობ საშიშნი იყვნენ თუ გააბრაზებდი. არცერთს სახე არ ჰქონდა და მხოლოდ ღამით გამოდიოდნენ.

2. ერთი პერიოდი მეგონა, აფხაზეთი ჩემი კორპუსიდან მარჯვნივ რომ მთა მოჩანს იმის გადაღმა იყო.

3. მეგონა, მთელი ცა ღმერთისგან შედგებოდა, რომელიც დედამიწას გარშემო შემოჰკვრია, მას იცავს და ხალხს დაჰყურებს. თუ კარგად დააკვირდებოდი, ბუნდოვნად დაინახავდი მის სილუეტს, თუმცა, რაც არ უნდა მაღლა ასულიყავი, მაინც ვერ მისწვდებოდი.

4. მჯეროდა, რომ ბებია და ბაბუას ოთახში უხილავი ჯარისკაცი ცხოვრობდა, რომელსაც მხოლოდ მე და ბებიაჩემი ვხედავდით და რომელიც თავის ომისეულ ისტორიებს ყვებოდა.

5. მეგონა, რომ ცხოვრება შეიძლება გრძელი სიზმარი იყოს; თუ კარგად მოინდომებ, გაიღვიძებ.

ბონუსი: როდესაც შუქი მიდიოდა ან არ იყო ხოლმე საღამოობით, მაგ დროს მეგონა, დინოზავრები იღვიძებდნენ, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი, ისინი ათასობით წლის წინ გადაშენდნენ.

მაშ, ასე, ვთაგავ შემდეგ 3 ადამიანს:

პოლკოვნიკს, დალიელასა და ჯორჯ პაიკს! აბა, თქვენ იცით : D