ოქტომბრის ანარქია

ანარხია ცხენებითურთ

როდესაც 1 ოქტომბრის საღამოს 7 საათსა და 53 წუთზე ჩემი სახლისაკენ მიმავალ კიბეს დავადექი, ხოლო  ყურსასმენებში მშვიდი მუსიკა უდრტვინველად ღიღინებდა, ვიღაცის ღრიალი გავიგონე. ახალგაზრდა, ტანს ზემოთ შიშველი მამაკაცი აივანზე ხელებაწეული იდგა და მთელს ხმაზე გაჰკიოდა, გავიმარჯვეთო. კორპუსების ახლო-ახლო დგომის გამო წარმოქმნილმა ექომ რამდენჯერმე გაიმეორე მისი შეძახილი და ზუსტად 13 წამის გასვლის შემდეგ მოპირდაპირე კორპუსიდან წინსაფარშემოფარებული ქალი ბედნიერი ჭყივილით ფანჯარაში გამოიჭრა, ვაიმე, გვეშველა, მგონიო. მახსოვს, პირველად ვიფიქრე, ვიღაცამ, ალბათ, ლატარეაში მოიგო-მეთქი, მაგრამ შემდეგ გამახსენდა, როგორ ვიდექი დილით ჩემი კორპუსის გვერდზე რომ კორპუსია და იმის წინ რომ საბავშვო ბაღია, აი, მაგ ბაღის ეზოში არჩევნების რიგში და მივხვდი, ამ კივილ-წივილში ქონება არაფერ შუაში იყო. სახლში მისულმა ტელევიზორი ჩავრთე, რათა აღმომეჩინა, თურმე ოცნებას, წინასწარი დათვლების თანახმად, ნაცები დაუმარცხებია. აი, რისთვის აუტეხავთ იმ ორს ამგვარი ალიაქოთი, ისინი დემოკრატიას ზეიმობდნენ.

გამოხდა ხანი, უფრო სწორად რამდენიმე საათი და გარეთ მანქანათა პიპინის ხმამ ტვინისწამღებად იმატა. ბოლოს ბრაზილია რომ გახდა მსოფლიო ჩემპიონი, მაშინ იყო ეგეთი ამბავი, მაგრამ ეს მოპიპინენი არა ბრაზილიის, არამედ ოცნების გულშემატკივარნი იყვნენ და ასევე დემოკრატიას ზეიმობდნენ. ღამით ღრმა ძილიდან ჩემი მეზობელის ხავილმა გამომიყვანა, რომელიც, ალბათ, ნამთვრალევი, გაჰკიოდა კორპუსთა ექოსთან ერთად: “ხალხო, როგორც ბიძინა ამბობს, სიყვარულია მთავარი ამ ქვეყანაზე, ჩვენ სიყვარულით დავამარცხებთ ყველა ბოროტებას!”

მეორე დილით ჩვეულებისამებრ 7-ის ნახევარზე ავბრძანდი სასთუმალიდგან. როდესაც გარეთ გავდიოდი, გამახსენდა, რომ მარშრუტკებში აკრძალვის გამო ჯარიმის შიშით რადიოს სულ ხმადაბლაც კი აღარ რთავდნენ და გამიხარდა. ეს იყო ჩემთვის სამყაროს წესრიგის ამომავალი წერტილი, რამეთუ ჩემი გაფუჭებული ყურსასმენიდან მუსიკის მოსმენას (რომელშიც ხმა ფრიად სუსტად ისმოდა და ყოველი გარე ხმაური არათუ ხელის შემშლელი იყო, არამედ სრული მუსიკალური კაკოფონიის დასაბამს წარმოადგენდა) ზედმეტი მენტალური კონცენტრაციის გარეშე შევძლებდი. გაჩერებაზე ტრანსპორტზე სანადიროდ გამოსულმა ერთგული იარაღი, ქორისებრ მჭვრეტელი თვალი, მოვიმარჯვე და გზას შორს მივაპყრე. მცირეოდენი ლოდნის შემდეგ მსხვერპლიც გამოჩნდა, ნახევრად ცარიელი ყვითელი მარშრუტკა. რაც მთავარია, ფანჯარა რომ იღება იქ, სკამი ცარიელი იყო! დავჯექი რა, რაღაც შინაგანი არეულობა ვიგრძენი. თითქოს ცხოვრების საუნდტრეკის ფირფიტა საშინლად დაჩხაპნილა, სრული ქაოსი და ანარქია  დამდგარა. მოვიხსენი ყურსასმენი და გონებაში ციური სიმღერა ჩაიღვარა – მარშრუტკის რადიოში ნინო ჩხეიძე ხმამაღლა მღეროდა – იმიტომ რომ რადიოს აკრძალვა is for pussies.