ის რაც ვართ ან ოდესმე ვიქნებით

ხსოვნა და მეხსიერება

9 ივლისს მთელს ცხოვრებას თვალწინ არ ჩაუვლია, მაგრამ გამიჩნდა აზრი, ეს გამომეცადა. ცხადია, ყველაზე ნაკლებად ექსტრემალური ხერხებით.

შესამაბისად, ჩემს თავს ვკითხე, ახლა, ამ წამს რომ დავჯდე და ბოლო 20 წლის განმავლობაში დაგროვილი მთელი ცოდნა, ყოველი მოგონება, გაკეთებული საქმე, თითოეული განცდა თუ პიროვნება გავიხსენო, რამდენი დრო დამჭირდება? ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ, დავასკვენი, რომ სავარაუდოდ, ყველაზე დიდი 2 წელში ანუ 24 თვეში ანუ 730 დღეში (თუ ჩავთვლით, რომ ნაკიანი წელიწადი არ  არის) ანუ 17 520 საათში ანუ 1 051 200 წუთში თავისუფლად ჩავეტეოდი, თუ სხვა ყოველდღიურ საქმიანობაზე დროს არ დავხარჯავდი.

გამოდის, ბოლო 20 წლიდან რაც დამრჩენია, არის რაღაც მიზერული 2 წელი – ჩემი არსებობის ესენცია, თვით-აღქმა, მეხსიერება, საფუძველი – მე წარმოვადგენ რა იმ 2 წელს და მხოლოდ იმ 2 წელს – მორჩა, იმ 2 წლის იქეთ აღარ ვარსებობ. არ ვიცი, ქვეცნობიერში რა ხდება, მაგრამ ჩემი ცნობიერება მოიცავს მხოლოდ 730 დღეს. მას შემდეგ რაც ეს ყველაფერი გავიაზრე, ერთობ და ეგზომ დავიგრუზე: თუ კიდევ 100 წელი დავყავი ამ პლანეტაზე, რასაც დავმახსოვრებ, მხოლოდ 10 წელი იქნება? და მაინც სად ტრაკში მიდის ამდენი დრო?

ალბათ, კარგია რომ ყველაფერი არც მახსვოს ამ 20 წლიდან. წარმომიდგენია, რამდენი ყოველდღიური კვერცხობა წაიშალა გონების წიაღებიდან. და მაინც, არ ვიცი, 20 წლიდან 2 წელი იმიტომ მრჩება, რომ დანარჩენი 18 წელი ყოველთვის ნაგავია, თუ უბრალოდ, არასწორად ვიყენებდი დროის ამ 18-წლიან რესურსს.

20 წელიწადში 240 თვე ან საშუალოდ, 7 305 დღეა, თუ ჩავთვლით, რომ ხუთი ნაკიანი წელიწადი დაემთხვევა. ხოლო, ყველა ეს დღე კი ჯამში 175 320 საათი ანუ 10 519 200 წუთია.